afscheid
Blijf op de hoogte en volg Loes
17 November 2012 | Afghanistan, Konduz
Zoals wrs bekend is afgelopen donderdagavond toch nog geheel onverwachts snel mijn moeder ingeslapen...
Vanwege het naderende overlijden van mijn oma ben ik vorige week een week terug geweest in Nederland. Die week heb ik vooral benut om bij mijn ouders te zijn in mijn huisje.Daarom heb ik ook niemand laten weten dat ik in Nederland was, ik wilde zoveel mogelijk tijd, eigenlijk alle tijd, bij mijn ouders zijn. Toen ik net een paar dagen in Afghanistan was kregen wij namelijk te horen dat ze niks meer konden betekenen voor mijn moeder en dat zij alleen nog kwaliteit aan het leven wilden gaan proberen te geven. Helaas is dat haar niet gegund geweest. Vorige week donderdag (ik was maandagnacht weer in Nederland) is zij thuis (mijn huisje) gekomen. Ik heb nog zulke fijne dagen met mijn ouders kunnen doorbrengen. Veel gesprekken gehad en voor haar kunnen zorgen. Dinsdags toch terug op het vliegtuig gestapt, met goede afspraken en naar de wens van mam. Helaas werd ik donderdag gebeld dat ik naar huis moest komen. Door weersomstandigheden en volle vluchten kan ik niet eerder terug dan zondag. Dan lijkt het alsof de grond onder de voeten verdwijnt. Donderdagavond kreeg ik dan het bericht dat zij al was overleden. Gelukkig in bijzijn van mijn vader. Dus al had ik kunnen vliegen, was ik alsnog te laat geweest.. Ondanks het grote verdriet en de erge pijn dat het doet, hebben wij er ook iets van vrede mee dat haar verder lijden is bespaard gebleven. Want wat heeft zij moeten lijden en knokken! Wat ben ik blij met dat weekje!!! Anders had ik geen afscheid gehad.Ik ben zo trots op mijn ouders, mijn mam voor al haar kracht en liefde tot het eind, en op paps voor hoe hij haar rots in de branding was, voor haar heeft gezorgd en hoe kranig hij zich nu houdt en ik ben ook super trots op mijn zus, hoe zij dit alles doorstaat terwijl ze nog in de kraamweken zit van haar eerste baby'tje die gelukkig mijn moeder nog heeft mogen meemaken.
Nu ben ik gisteren naar Masar gevlogen. Eigenlijk waren alle vluchten gecanceld, maar de piloot heeft een risico genomen (op Kunduz moeten ze op zicht vliegen, daar zijn geen hightech systemen en eigenlijk was er nog geen 150 meter hoogte zicht)) en speciaal vanwege de situatie toch gevlogen. Hier zit ik nu te wachten tot ik zondagnacht weer thuis kan zijn na een lange reisdag met de Duitse uitroterende militairen via Termez en Keulen. Nog niet lang geleden deed ik deze zelfde tocht terug maar toen met nog een aantal Nederlanders. Waaronder een aardige luchtmacht kolonel die VIP behandeling kreeg en mij daarvan mee liet genieten. Toen ik terugvloog met de C17 weer naar Masar, heb ik de piloot leren kennen en zo de hele vlucht in de cockpit mogen doorbrengen. Dit heeft mij toen goed afgeleid van het verdriet dat ik toen al had bij het nemen van afscheid thuis, tot aan het inchecken heb ik mij afgevraagd of ik hier goed aandeed om al weer terug te gaan. Maar mijn moeder wilde zo graag dat ik weer ging... Ze gaf altijd alleen maar om anderen. Ik heb geen spijt, ik maak mijzelf geen verwijten, ik weet dat zij trots was en ook altijd bij mij zal zijn... Vanaf nu heb ik een extra beschermengeltje en zal zij er ook voor gaan zorgen dat ik over een tijdje weer leuke avonturen mag beleven in Verweggistan, zoals zij graag zou hebben gewild!
Vanwege het naderende overlijden van mijn oma ben ik vorige week een week terug geweest in Nederland. Die week heb ik vooral benut om bij mijn ouders te zijn in mijn huisje.Daarom heb ik ook niemand laten weten dat ik in Nederland was, ik wilde zoveel mogelijk tijd, eigenlijk alle tijd, bij mijn ouders zijn. Toen ik net een paar dagen in Afghanistan was kregen wij namelijk te horen dat ze niks meer konden betekenen voor mijn moeder en dat zij alleen nog kwaliteit aan het leven wilden gaan proberen te geven. Helaas is dat haar niet gegund geweest. Vorige week donderdag (ik was maandagnacht weer in Nederland) is zij thuis (mijn huisje) gekomen. Ik heb nog zulke fijne dagen met mijn ouders kunnen doorbrengen. Veel gesprekken gehad en voor haar kunnen zorgen. Dinsdags toch terug op het vliegtuig gestapt, met goede afspraken en naar de wens van mam. Helaas werd ik donderdag gebeld dat ik naar huis moest komen. Door weersomstandigheden en volle vluchten kan ik niet eerder terug dan zondag. Dan lijkt het alsof de grond onder de voeten verdwijnt. Donderdagavond kreeg ik dan het bericht dat zij al was overleden. Gelukkig in bijzijn van mijn vader. Dus al had ik kunnen vliegen, was ik alsnog te laat geweest.. Ondanks het grote verdriet en de erge pijn dat het doet, hebben wij er ook iets van vrede mee dat haar verder lijden is bespaard gebleven. Want wat heeft zij moeten lijden en knokken! Wat ben ik blij met dat weekje!!! Anders had ik geen afscheid gehad.Ik ben zo trots op mijn ouders, mijn mam voor al haar kracht en liefde tot het eind, en op paps voor hoe hij haar rots in de branding was, voor haar heeft gezorgd en hoe kranig hij zich nu houdt en ik ben ook super trots op mijn zus, hoe zij dit alles doorstaat terwijl ze nog in de kraamweken zit van haar eerste baby'tje die gelukkig mijn moeder nog heeft mogen meemaken.
Nu ben ik gisteren naar Masar gevlogen. Eigenlijk waren alle vluchten gecanceld, maar de piloot heeft een risico genomen (op Kunduz moeten ze op zicht vliegen, daar zijn geen hightech systemen en eigenlijk was er nog geen 150 meter hoogte zicht)) en speciaal vanwege de situatie toch gevlogen. Hier zit ik nu te wachten tot ik zondagnacht weer thuis kan zijn na een lange reisdag met de Duitse uitroterende militairen via Termez en Keulen. Nog niet lang geleden deed ik deze zelfde tocht terug maar toen met nog een aantal Nederlanders. Waaronder een aardige luchtmacht kolonel die VIP behandeling kreeg en mij daarvan mee liet genieten. Toen ik terugvloog met de C17 weer naar Masar, heb ik de piloot leren kennen en zo de hele vlucht in de cockpit mogen doorbrengen. Dit heeft mij toen goed afgeleid van het verdriet dat ik toen al had bij het nemen van afscheid thuis, tot aan het inchecken heb ik mij afgevraagd of ik hier goed aandeed om al weer terug te gaan. Maar mijn moeder wilde zo graag dat ik weer ging... Ze gaf altijd alleen maar om anderen. Ik heb geen spijt, ik maak mijzelf geen verwijten, ik weet dat zij trots was en ook altijd bij mij zal zijn... Vanaf nu heb ik een extra beschermengeltje en zal zij er ook voor gaan zorgen dat ik over een tijdje weer leuke avonturen mag beleven in Verweggistan, zoals zij graag zou hebben gewild!
-
17 November 2012 - 13:28
Margret:
He Nichie
ik zit met tranen in mijn ogen net jou verhaal te lezen .....
ik vind dat je het zo goed verwoord ......fijn dan je zondag weer thuis bent ..Lotty en je pap kijken daar naar uit .
jullie hebben elkaar nodig en zijn een hecht gezin .
We zien elkaar donderdag .....heel veel sterkte en liefs Margret -
17 November 2012 - 14:53
Ivo:
Hey Loes,
Echt heel mooi geschreven... ontroerend.
Goed dat de week zo fijn is geweest met jouw ouders, je hebt groot gelijk dat je dat lekker voor jezelf wilde houden.
Mooie foto ook toegevoegd.
Heel veel sterkte voor jou, Lotty, Tom, Ben en overige vrienden en familieleden.
Ik zie jou over een paar dagen.
Liefs,
Ivo -
20 November 2012 - 19:58
Jantine:
Wat ontzettend fijn dat je lately nog een week lang van je moeder hebt kunnen genieten. Heel veel sterkte! X Jantine -
22 November 2012 - 12:31
Madeliefste:
Lieve Loessa,
Wat heb je het mooi geschreven en wat fijn om te lezen dat je nog een week samen met je ouders bent geweest.
Heel veel liefde, sterkte en kracht toegewenst aan jou, je vader en je zus en alle mensen die je moeder zullen moeten missen. XXXXXX!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
