daar zijn wij weer

Tijdje geleden, jaartje ouder ;-)

Het zal een lang verhaal worden aangezien dit voor al dient als mijn dagboek en ik dus een tijdje niks heb geschreven maar wel veel heb meegemaakt, nadat ik op het vliegtuig ben gestapt weer richting inzetgebied.

Ik mocht vanaf Schiphol met de Nederlandse trots naar Dubai vliegen. Helaas dus geen VIP behandeling van de piloot in de C17, maar wel lekker eten en filmpjes op schermpjes. Ook niet verkeerd.. Op Dubai werd ik opgepikt en naar Mirage (een militair kamp) gebracht, alwaar ik nog even 3 uurtjes op bed mocht liggen voordat ik moest ontbijten om op tijd te zijn voor de volgende vlucht. Het was daar heerlijk weer, leek net center parcs. De volgende vlucht was met een hercules. Eenmaal in de lucht met vertraging, bleek deze toch een mankement te hebben en gingen wij weer rechtsomkeert.
Uiteindelijk ben ik op Kandahar aangekomen. Hier heb ik maar gelijk een werkbezoek van gemaakt en ben ik daar dus even blijven "hangen". Kandahar is echt een maatschappij'tje op zich. Hier vinden dus allerlei criminele activiteiten plaats, staan er files en kan je "shoppen" op de boardwalk. Dit is een ring met allerlei shops en eettentjes rondom een groot sportveld. Heel bizar, maar super om mee te maken. Veel te kijken dus.
Daarna naar Masar, waar ik helaas ook weer strandde, voordat ik dan eindelijk op mijn eigen bestemming aankwam: Kunduz. Hier werd ik erg warm ontvangen. Helaas moest ik natuurlijk wel bij iedereen mijn verhaal doen, aangezien het als een lopend vuurtje rond was gegaan. Eigenlijk wilde ik gewoon eindelijk starten met mijn uitzending. Het is wel lastig en vreemd om steeds opnieuw de vreemde eend in de bijt te zijn. Iedereen is gesetteld en ik blijf maar die zwerver en vreemdeling. De minister is nog op bezoek geweest. Doordat ik met haar beveiliging en haar adjudant stond te praten, gaf zij mij toch ook nog maar even een handje. Jippie. Hahaha. Wat mij het meest bijstaat van haar is haar laag make up. Dat is was geen goed teken. Hoor wel allemaal positieve verhalen over haar, dat zij zo toegankelijk is. Misschien vonden vooral de mannen dat ;-)

Afgelopen week ben ik een week naar Kabul afgereisd. Het was nog spannend of ik aan zou komen in Kabul aangezien het daar erg was gaan sneeuwen en er een grote aanslag had plaatsgevonden. De sneeuw maakte de lucht in ieder geval iets schoner en frisser dan normaal. De aanslag heeft weinig impact op de Nederlanders gehad en je merkt er dan ook weinig van. Alle lokaties in de stad aangedaan om de Nederlanders daar te ontmoeten. Wat een smerige stad is dat. Echt alles is smerig en ranzig. Het stinkt er naar poep en al het ander wat zij daar maar in de fik kunnen steken. Helaas is het op de kampen ook smerig. Blijkbaar is het te veel om je eigen omgeving schoon te houden. In de toiletten staan sporen die niet eens meer uit te wissen zijn....
Dinsdags heeft Michel weten te regelen dat hij mij kon ophalen en ik met de BSB door de stad kon rijden. Heel bijzonder. Vervolgens heb ik een dag en een nacht op de ambassade doorgebracht. Veel mensen daar gesproken waaronder ook de ambassadeur zelf. Tja hoe vaak krijg je nou die kans ;-) Het feestje in de bar met missie stiekem :-P maar overgeslagen, mag toch niet drinken
De volgende dag naar EUPOL, die zitten op een echt Centre Parcs in Kabul. Wat een bizarre stad is dit toch.. De volgende dag moesten wij met de Amerikaanse movcon door de stad. Deze staan bekend om een agressieve rijstijl en zijn erg weinig geliefd natuurlijk onder de lokalen. Dit wat ik nu ga vertellen is echt niet overdreven!!!! De chauffeur zag er op en top peppie uit. Tot de tand toe bewapend zo ongeveer, inclusief mes en ploeterdoder (?? schrijf ik dit goed??) Alleen had hij blijkbaar nog nooit in een schakelauto gereden... Zitten wij dan op en top ingedekt met scherfvest aan en helm op zonder geblindeerde ramen. Lukt het hem niet eens om over de drempel van het kamp te komen zonder dat de auto 5x afslaat... Daarna nog midden in de stad 3x over op drukke kruispunten en een gevaarlijke rotonde (staat bekend als een van de meest risicovolle punten van de stad) om vervolgens ook nog eens de afslag te missen en te moeten keren op een drukke weg. Even wetende dat er geen verkeersregels gelden hier en iedereen rijdt als een idioot... Bij het uitstappen maakte hij dan zijn laatste gênante moment of fame: hij bleef met zijn scherfvest hangen aan de toeter... :-D Gelukkig we leven nog!!
Aangekomen op HQ, kregen wij een plekje op veldbedjes op een kantoortje boven het Holland house. Gezellig aangekleed met een Nederlandse molen en vlag. Hier super veel mensen ontmoet en gesproken en mijn eerste " echte" werkgesprek gehouden. Jaja eindelijk iemand met een geformuleerde hulpvraag!!!! Tevens hier de Nederlandse NATO ambassadeur ontmoet. Nog een sportles meegedraaid met een super enthousiaste sportspier, met een lijf van staal...brr
's Nachts helaas erg ziek geworden, mega koorts. Maar ja daar lig je dan op een veldbedje op een kantoor. de volgende dag dan toch maar gewoon volgens plan op pad gegaan.. Er was een damesmarkt op een van de militaire kampen. Nadat een paar mensen mij in de ogen hadden gekeken werd ik toch maar weer op een stoel neergezet. Met na een nieuwe poging te doen alsof het wel ging, ben ik in de auto gezet en terug gebracht naar het Holland house. Zelfs wanneer je daar als een vaatdoek op de bank zit, komen mensen nog hun verhaal bij je doen.
's Avonds nog de keek op de week bijgewoond. Daar werd ik nog even middel punt van de belangstelling door het vermelden van mijn verjaardag met kerst. Heerlijk, daar hou ik ook echt van...grr
De volgende ochtend zou ik rechtstreeks vliegen naar Kunduz, maar blijkbaar was de vlucht geannuleerd, maar hebben ze mij niet op de volgende vlucht overgeboekt. Gelukkig hebben wij de Nederlandse Movcon die met stroopwafels en chocolade overal vrienden maken en hebben zij mij wel op de volgende vlucht gekregen. Deze ging weliswaar alleen tot Masar, maar toch is dat weer een stukje dichterbij. De volgende ochtend zou ik weer verder vliegen, maar toen bleek de vlucht al weg... Hadden de Duitsers de vluchten omgegooid zonder het even te laten weten aan de Nederlanders die ook mee zouden... Weer een dag verder. Gelukkig de 24e vloog ik dan toch terug naar Kunduz. Op tijd voor de heeeeerlijke kerstmaal (zonder gekheid: we hadden 30 minuten om met alle Nederlanders te eten van 16 tot 16.30u en we kregen rode kool, 2 gekookte aardappelen, een meelbal en een stukje eendeborst... Jammie :-( ) ' s Avonds naar de kerst mis geweest. Die was wel goed. En ineens zijn daar dan toch de weggestopte emoties. Gisteren mijn verjaardag is dan toch ook erg vervelend. Vooral omdat de mensen hier er natuurlijk niet bij stil staan dat er andere dingen spelen waardoor het toch geen leuke dag voor mij is. Ook al ziet iedereen het voor al als een kans om de psych te zoenen... Gelukkig vanaf vandaag alles weer normaal :-D

Waarschijnlijk is het een onsamenhangend verhaal, ben ik veel vergeten van wat ik heb gedaan, tijd gaat hier zo snel. Volgende keer maar iets eerder schrijven

Oh ja: bedankt iedereen nog voor de super leuke post!!! Heb allemaal pakketjes gekregen en leuke kaartjes. Post is echt zo leuk om hier te krijgen :D